Değerli Basın Emekçisi arkadaşım;
4 0cak 1961’te çıkan 212 sayılı Basın İş Kanunu ile tanınan, 1961 ve 1971 yılları arasında çalışan gazeteciler bayramı olarak kutlanan 10 Ocak’tan geriye bugün sadece bir gün ve emek sömürüsü kaldı.
Halkın haber alma hürriyeti anayasada güvence altına alınsa da, halkın haber alma hürriyetini kullanmada eli kolu ve gözü olan siz basın organları emekçilerinin içinde bulunduğu koşullar geldiğimiz nokta konusunda özel bir önem taşımaktadır.
Basın hürdür, sansür edilemez! Hükmü, AKP iktidarları döneminde içi gittikçe boşaltılan, benden olmayanı hedef gösteren, vergi cezalarıyla patronlarının haksız ve keyfi tutuklamalarla, işten çıkarmalarla basın mensuplarının başının üzerinde hazır bekleyen bir giyotine dönüşmüştür.
İktidarın basın organlarına baskısı sonucu medya 4. kuvvet olmaktan çıkarak, ideolojik bir aygıta evrilmiş, toplumun muhalefetin sesi kesilmiş ve baskı tüm ülkeye sirayet etmiştir.
- yüzyılda, devletlerin tüm dünyada basın yayın faaliyetlerini evrensel basın yayın ilkelerini hiçe sayan anlayışları, toplumlar açısından yer yer tepkilerin odağı haline gelmiştir.
Özellikle yaygın medya, reklam gelirlerinden mahrum bırakılmış, haberlerin içeriklerine müdahaleler “beyefendiyi kızdırmayalım” sözüyle dört bir yandan baskı altına alınmıştır. Medyanın ifade hürriyeti, iktidarı destek söz konusu olduğunda sonuna kadar kullanılan ve bu destek yarışı içerisinde muhalefet partilerine kurumsal kimliklerine hakaretleri adeta şeref madalyası olarak gören bir şekilde ilerleyip, kimilerinin elinde de toplumun bir bölümüne yönelik olarak “katli vacip” çağrılarının yapılmasına olanak sağlamıştır. Kuşkusuz ki bu ve benzeri nefret suçlarını tetikleyen, kendilerinde görülen “iktidarı ne kadar desteklersek arkamızda o kadar sağlam dururlar” anlayışıyla ilerlemekte, yapılan tüm nefret suçlarının cezasız kalacağı kendilerine garanti edilmektedir. Ancak bu cezasızlık, kamu vicdanında ve arşivlerinde ömür boyu mahkum edilecek kadar büyük ve alternatifsiz bir durumdur. Demokrasi eleştiri ve tahammül rejimidir. Ama ne iktidar, ne de iktidarın yarattığı medya organları en ufak bir farklı fikre tahammül edememekte ve farklılıkları hedef göstermeye devam etmektedir.
Bunlarla birlikte yerel basında yaşanan sorunlar da gündemde olmak zorundadır. Gazete kâğıdı bulmanın zorluğundan, basın ilan kurumu reklamlarına kadar birçok alanda iktidara yakın olmanın avantaj olduğu bir yerde, yerel basının iktidarın duymak istemediği şeylere yer vermeme eğilimi ekonomik bir otokontrol sürecini doğurmaktadır.
Ayrıca, basın organlarında çalışan sizin gibi emekçi insanlarımızın gerek patronlardan gerekse kurum içindeki çalışanlardan gördüğü mobbing, baskı ve taciz psikolojilerde ciddi bozulmalara sebep olmaktadır. Stajyer olarak çalışıp hiçbir güvenceye sahip olamayan mesleğinde çiçeği burnunda gazeteci adayları, bu tabloları görünce korkmakta ve anayasada atfedildiği haliyle kutsal bir görev olan gazeteciliği yapmaktan çekinmektedir.
İçlerindeki meslek aşkının bedelini Uğur Mumcu gibi, Metin Göktepe gibi hayatlarıyla ödeyenlerden, günümüzde tehdit edilen, yıldırılan, korkutulan, tutuklanan gazetecilere dönen ülkemizde yaşananlar sizin hikayenizdir!
10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü kutlanacak bir gün değil, direnilecek bir gündür. Bu direncin öznesi olan ve mesleğinin gereğini yaptığı için cezaevine atılıp özgürlüğü elinden alınan gazetecileri saygıyla selamlıyor, hayatlarını kaybetmiş meslek duayenlerini rahmetle anıyorum.
